เที่ยวสบเมย แม่สะเรียง ดอยพุ่ยโค จากกิ๊กทั่วไทย EP. 5 คลุกฝุ่นวัดถนนขึ้นดอย หลังจาก บก.ไมค์ ได้มอเตอร์ไซค์เช่าสมใจนึกบางลำพู เลยรีบขี่ไปเที่ยว อ.สบเมย ที่นั่งสองแถวผ่านมาเมื่อ 2 วันก่อน แวะกินข้าวราดแกงกลางป่า จานละ 20 บาท ตรงข้ามลานค้าชุมชน ก่อนจะขี่ขึ้นดอยพุ่ยโค ไปวัดถนนตะกุยฝุ่นถึง 3 รอบ และต้องเดินเท้าขึ้นยอดดอยบนเส้นทางลาดชัน แต่ระดับ บก.ไมค์ แล้ว อย่าว่าแต่เดินขึ้น แม้แต่วิ่งขึ้นก็ยังทำได้

สำหรับท่านที่ไม่สะดวกชมคลิป สามารถอ่านจากบทความด้านล่าง ซึ่งถอดเสียงมาจากในคลิปได้เลยครับ

เช้านี้ผมฝากท้องกับ แทมมารีน แกรนด์ รีสอร์ท ครับ ท่ามกลางบรรยากาศธรรมชาติ ที่มองไปเห็นวิวภูเขาแบบเนี้ย ผมออกไปขี่มอเตอร์ไซค์รับบรรยากาศยามเช้าของแม่สะเรียง สองวันแล้วครับที่ผมไม่มีรถมอเตอร์ไซค์ขี่ เสียทั้งเวลา เสียทั้งค่าที่พัก

ระหว่างทางไปสบเมย ผมเจอโบสถ์น้อยครับ เป็นโบสถ์ไม้เก่าๆ ฝีมือชาวบ้านสร้าง ที่บ้านผาผาดมีของดีครับ พระอุโบสถน้อย โบสถ์เก่าครับ หลังเล็กนิดเดียว เป็นงานไม้ครับ ก็ยังบูรณะไว้ครับ ถ้าเป็นทางภาคกลาง โบสถ์เล็กๆ แบบนี้ อาจจะเรียกว่าวิหารแกลบ โบสถ์แกลบ วิหารแกลบ เป็นโบสถ์หลังเล็กๆ เป็นงานไม้แกะสลัก เป็นรูปมกร มีรอยขีดเขียน มีรอยการตกแต่งด้วยสี 

ผมขี่มอเตอร์ไซค์ไปอีกไกลเลย แวะกินข้าวที่ อ.สบเมย  จานละ 20 บาท รสชาติใช้ได้ครับ ขายอยู่กลางป่า ตรงข้ามลานค้าชุมชน อ. สบเมย ไม่มีศูนย์การค้าตึกแถวครับ มีแต่หมู่บ้าน สถานที่ราชการ โรงเรียน และชุมชนท่าเรือริมฝั่งสาละวิน และถ้าเราเปิด google map อ. สบเมยมีถถนนสายหลักเพียงสายเดียว คือเส้นทาง 105 มันขีดตัวยาวจาก อ.แม่สอด สู่อุทยานแห่งชาติสาละวิน นี่คือความแตกต่างที่ไม่เหมือนใครของ อ.สบเมยครับ

ผมแวะเดินเที่ยวลานค้าชุมชนของอำเภอกลางป่าที่มีถนนสายหลักเพียงสายเดียว เหมือนงานสินค้าราคาถูกครับ

ผมอยู่บนเส้นทางขึ้นดอยพุ่ยโค ที่ อ.สบเมย แม่ฮ่องสอน ขี่รถมาจากแม่สะเรียงมาที่สบเมย กินข้าวจานละ 20 บาท ตรงแถวตัวอำเภอสบเมย ซึ่งมีขนาดเล็กมาก ผมขี่รถขึ้นมาบนเส้นทางนี้ จะต้องขี่ไป 14 กิโลเมตร เส้นทางลัดเลาะขึ้นเขา ตรงนี้ถ้ามองไปคือว่า อยู่บนความสูงในระดับเดียวกันกับยอดเขาอื่นๆ น่าจะขึ้นมาสักประมาณ 6 หรือ 7 กิโลเมตร เดี๋ยวลองขี่ต่อไปอีกประมาณ 7 กิโล น่าจะถึงดอยพุ่ยโค หรือว่าอาจจะมีหมู่บ้านอะไรต่างๆ

ผมขี่รถมอเตอร์ไซค์ขึ้นดอยพุ่ยโค หรือที่เรียกกันว่าดอยปุยสบเมย เส้นทางประมาณ 14 กิโลเมตรครับ ขี่ขึ้นเขา ตอนแรกเส้นทางลาดยางดีๆ อยู่ แต่พอตอนหลัง เส้นทางเริ่มไม่ดีแล้ว และมาถึงโรงเรียนบ้านอุมดาเหนือ

ผ่านโรงเรียนมาแล้ว เส้นทางยังอีกไกล

เมื่อเกิดอุบัติเหตุก็กลายเป็นเรื่องสนุก รถโดนทรายครับ ตกหลุมทราย ทรายหนามาก ก็เลยตะกุยทรายซะ เลอะหมดเลย รองเท้าเลอะหมด รองเท้าเปลี่ยนสีเลย ทรายเยอะมาก โชคดีรถไม่เป็นไร รถเช่ามา

ผมเดินทางมาถึงทางแยกนี้ แล้วเริ่มคิดว่าจะเดินทางต่อ หรือจะหันหลังกลับ มันจำเป็นด้วยเหรอ ที่ผมจะต้องขึ้นไปบนดอยพุ่ยโค ผมจะขี่รถกลับไปแม่สะเรียง แล้วไปนอนอยู่ในรีสอร์ทก็ได้ สบายกว่ากันเยอะ

ถึงแล้ว ต้องเดินขึ้นอีกนิดนึง... แต่พอดูเส้นทางแล้ว อะไรมันจะชันขนาดนั้น และบนดอยไม่มีสัญญาณอินเตอร์เน็ตนะครับ ก็คือไม่มีสัญญาณโทรศัพท์นั่นแหละ เพิ่งเห็นประโยชน์ของรองเท้าปีนเขา หรือว่ารองเท้าเดินป่า รองเท้าไฮกิ้ง ก็วันนี้แหละ

พอเดินขึ้นไปเหนื่อยมากๆ เราเหนื่อยเพราะว่าอะไรครับ เพราะว่าบนที่สูงอ็อกซิเจนเบาบาง ดังนั้นเราต้องหายใจยาวๆ หายใจช้าๆ

เดินเข้าไป เดินเข้าไป อย่าไปสน ว่ามันไกลหรือไม่ไกล หรือว่ามันสูงหรือไม่สูง เดินมาจากจุดแวะชมวิวของดอยพุ่ยโค เดินมาไกล น่าจะได้สักเศษ 1 ส่วน 3 และเส้นทางเริ่มชันขึ้น เดินต่อไป ไม่มีทางเลือกอื่น ไม่มีตัวช่วย ไม่มีอะไรทั้งนั้น เดินอย่างเดียว และอีกนิดเดียวก็จะถึงยอดเขา ดอยพุ่ยโค

ผมวิ่งขึ้นยังได้ ผมขี้เกียจ ผมวิ่งขึ้นได้ สบายเลยสำหรับผม นี่ผมกลัวคนอื่นเขาอายเฉยๆ โคตรไกลเลย โคตรสูง มันไกลจริงๆ นะ มันสูงจริงๆ ถ้าเป็นสมัยก่อน ผมวิ่งขึ้นเลย

คุ้มค่าครับที่เราขึ้นมาเที่ยวดอยพุ่ยโค ไม่ขึ้นมาเสียดายแย่เลย